GASTEXPOSITIE

Paul Bogaers

Als ik niet meer weet waarom ik van fotografie hou, dan kijk ik naar het werk van Paul Bogaers. Kunst is een deel van het dagelijks leven en het leven is een kunst. Zijn foto’s hebben me geleerd anders naar de wereld te kijken, daar kom ik gelukkig nooit meer van af. Waar ik ook ben kan ik kijken door mijn Paul-Bogaers-bril. Dan geniet ik van een korte wandeling, alsof het een groots avontuur is. Op straat kan je poëzie zien en mag er gelachen worden. Bogaers werk is speels. Maar vergis je niet; er is ook een donkere kant in zijn verhalen. Soms weet hij het even niet meer. Het was ook zo’n moment dat ik hem ontmoette en vroeg of hij een expositie in mijn museum wilde maken? Dit is het resultaat. Met trots presenteer ik de tentoonstelling          ‘Wordt dit ooit nog kunst?’.

Lees zijn inleidende tekst en laat je verrassen door het nieuwe werk van Paul Bogaers!

BESTEL EEN VAN ZIJN BOEKEN HIER

Kijk voor meer info op: www.paulbogaers.com

‘Wordt dit ooit nog kunst?’

‘Dit is nu echt geen kunst’ luidde mijn opdracht voor deze gastexpositie. Eigenlijk houd ik niet van zulke stellige beweringen, daarom buig ik hem liever om naar een vraag.‘Is dit nu kunst?’ zou die dan kunnen luiden. Of: ‘Zou dit nu ooit nog tot kunst kunnen leiden?’

Kijk, dan wordt het interessant, want zo gesteld is het thema bijna griezelig van toepassing op mijn eigen geploeter gedurende de laatste maanden. Ik was op zoek gegaan naar nieuwe wegen. Vooralsnog had dat slechts geleid tot een doelloos dolen. Wat je dan het beste kon doen, zo wist ik uit ervaring, was het volgen van je intuïtie, luisteren naar de stem van je hart. En zo was ik dus gaan werken met… papier maché. Ja u hoort het goed. Het was beschamend wat mijn hart me ingaf, maar beroofd van al mijn zekerheden moest  ik nederig zijn.

Voorlopig geen fotografie dus, maar natte kranten. Daarvan begon ik maskers te maken, samen met hout, schors, stukken schedel en andere zaken. Ik pakte er voorwerpen mee in: takken, flesjes, fotocamera’s… Ik had geen idee waar het naartoe moest, al vond ik het werken met het vormeloze materiaal wel bevredigend. Ik raakte er langzamerhand ook echt bedreven in. Op sommige momenten was ik ronduit enthousiast! Maar mijn geweten knaagde, en dagelijks nam ik me voor weer achter mijn computer te kruipen om me opnieuw met foto’s te gaan bezighouden. Iedere dag eindigde ik echter zoals ik hem ook begonnen was: met een emmer doorweekte kranten.

Dit gaat zo al maanden door, en terwijl ik dit schrijf lijkt het einde nog niet in zicht. Maar wel is het nu tijd geworden voor het inrichten van mijn gastexpositie in Julia’s fotomuseum, en daarom moet ik met de billen bloot. Kijk dus maar mee en vraag het u af, samen met mij: wordt dit ooit nog kunst?

Paul Bogaers, juni 2012.

 

FacebookTwitterLinkedInShare

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

*

De volgende HTML tags en attributen zijn toegestaan: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <strike> <strong>